Entradas

Mostrando entradas de noviembre, 2016

Obsesiva Obsesión

Obsesiva Obsesión que obsesiona, Que implora perdón, A deshora, Que no acepta la deshonra, Que supone, Perder a todas horas, Y no aceptar la realidad. Obsesiva obsesión del frío norte, De la lejanía, Obsesiva obsesión que con letanía, Intenta evitar, La tiranía, De un desamor. No supo leer entre líneas, Ese adiós, Un hasta siempre, Corazón, Que no siente, Ojos que ven, Demasiado, Tan cansado de ti... Me hallo... Que ya ni considero un fallo, No saber nada de ti... Desde hace tanto.

Quemando las horas

Quemando las horas, Tirando minutos por la borda, Perdiendo los trenes, Me frené, Normal que implore... Que llore, Que sufra, Por lo que no vuelve, Que me culpe, Por cada estrofa. Por cada nota desafinada... Por cada cagada, Por cada metedura de pata, Que me hizo perder, Lo más preciado, El tiempo.

La cornuda

Inmadura, Cree que buscando varón, Mayor, lo suyo se cura. Pobre infeliz, Y él que va de puta en puta, Sólo es una, Entre tanta dama, De cama, Y sobre, No se asombre, Si es cornuda, Por un mal hombre, Si algo se le asoma... Bajo el sombrero, No es un pelo, Es un cuerno... Y no es malo tener ilusiones, Los perdones no se pagan, Pero si buscas carne arrugada, Al menos que no te engañe... Pobre mujer de pueblo, Le han vuelto a contar un cuento, Y se lo volvió a creer, Solo fue una más de esas jóvenes incautas, Que se dejan bajar las bragas por un pelo cano, Menudo gusano el viejo... Pese a todos sus pellejos, Supo bien engañarla, Dejarla rota, Y cornuda, Y en esta estrofa, Relato la historia, Del viejo y la incauta, Del vividor y la cornuda, Del adulador y de las putas.

En un banco

Pasamos de una cama, A un banco, Menudo desencanto de cita, Yo que te imaginaba mágica, Te quedaste en apática, Y no es lo que quería... Espero que te compense el fuego, El nuevo, El furor, Los anhelos, De ataduras, Que ese canelo, Supla a este caradura, Que despeje tus dudas, Y te haga volar, No es que esto sea un hasta nunca, Pero ya me empecé a cansar, De amoríos con pardillos... Ya me has vuelto a desganar. Así que suerte en tu camino, Y cuando vuelvas a llorar, Recuerda lo escogido, Ya no habrá vuelta atrás.

Rubik

Al fin supo resolverlo, No es que no le costase, Tiene tantas fases, Colores, Posibilidades, Me gustaría sin embargo verlo. La solución de este tormento, No te olvido, Pero ya no te quiero, O sí no sé, Suerte con el otro, Lo siento por el nosotros, Rubik, Todo lo que viví, Te lo debo a ti, Rompecabezas, Hiela almas, Activaste mis alarmas... Lo sentí, Una historia en un cubo, Rubik, Giro y no lo entiendo, No resuelvo, Pero tú sí. Rubik.

labios azules

Labios azules, Congelados Labios helados Manchados de sangre Pelados de frío De desamor Tan poco contigo Tanto hastío Desamor. Harto estoy Por lo vivido Por lo sentido Ni a donde voy Ni lo que he sido Así que pido Un perdón Una manta Un achuchón Me hace falta. Quiero calor Pero tengo frío Quiero amor Pero tengo... Labios azules.

¿Dónde quedó?

Todo se tornó caduco, no sé si será el otoño, Pero todo acabó, Como hoja mecida por el tiempo, Voy camino al precipicio, Serán gajes del oficio, Pero yo escogí ser poeta, Y no de primaveras, Coloreadas con amores variopintos, Sino de otoño, Árboles pelados, Corazones marchitos, Yo no escucho "pajaritos", Sino gritos, que estremecen, Cometí solo un delito, No darle lo que se merece, Y ahora vago de mujer en mujer, De botón en botón, Mi perdición, Un corazón, Que no se lastra con alcohol, Ni mitiga mi dolor... Puto otoño.

Ella era exclusiva

Ella cerró sus piernas, Con candado, Exclusiva se volvió, Yo la llave no la he hallado, Pero tampoco se negó, A abrirse de nuevo, A entregarse a mi juego... Dar rienda suelta a la pasión, El marido no lo sabe, Tampoco se lo diré... No lo que pasó, Será de dos... Y nadie más sabrá el secreto, Volvió a ponerse el candado. En secreto quedará.

Ha vuelto

Ayer hablé de ella, Mira qué casualidad, Ha vuelto a las andadas, Ya no me deja en paz, No sé si está ida, Perdida, O directamente pirada, Ya no me importa nada, Lo que pueda opinar, Todo pasó, Gracias a dios, Tenía que acabar, Y ahora que me siento libre, Ya no me pone sensible, Esta retahíla, De paridas, De mentiras, Bien hiladas, Anda niña, No vuelvas, Ya abandoné, El camino de tus labios, Hace tanto, Que ni me acuerdo, lo siento, NO volveré.

Son nens

Dia de boira, històries de por, amagat a la foscor, un marrec que viu a la vora, passa l'estona, em truca a la porta, i diu dolços o malifeta, I jo que sóc poeta, però no poruc, li miro als ulls i li dic: jo no tinc por als fantasmes, ni tampoc a tu, però si et dono un caramel, tu aniràs content i amb bon vent, i no tornaràs a empipar-me? El nen, va dir que si, li vaig donar llaminadures, Va  desaparèixer en la nit, el lladre de caramels, espero que no torni més... pel seu propi bé, perquè jo si sóc maligne.

Fan massa mal

Avui parlarem de disfresses, tots estem esbojarrats, tanta americanada , només ens pot fer mal, jo sóc més de tots els sants, no m'agraden els fantasmes, serà que sóc català, i aquí no n'hi hauren masses carbasses , jo no em pintaré la cara, jo no sóc d'aquests traïdors, jo em quedo amb la  castanyada, i portar les flors als morts, tinc la carn de moniato, sóc adicte als panellets, mai em veuran, amb disfressa sinó es , per carnestoltes, perquè és lo  nostre... i a mi no em compren, amb modes, jo sóc d'aquesta terra... així que tot i que sóc a les fosques, aquí cal monstre m'aterra.